Gauaren freskurak jabetu ninduen. Nahiko nuen ilunpearekin nahasi, ilunpearekin barreiatu. Neure zangoak, neure besoak, neure burua, neure gorputz osoa galdu nahiko nituen itzala galtzen den bezala. Baina gaua hotza zen. Eta hotzarekin gaua sartzen zitzaidan zangoetan, besoetan, buruan, gorputz osoan. Eta gaua gau zela berean, nitaz bestelakoa, konturatu nintzen.
Eta gaua beste mundu bat ere zela, pausuaren mundua, loaren mundua, ixilpeko bizi baten mundua. Bakarrik barruan naraman opildura tinki bat, begietan lanbro xehe bat: Anjela, zure begi urdinetatik erori nigar xortak? Gauaren ilunpeak zekarren bere beltz-zurpaila. Edo ere begiek ez zuten utzi nahi gaua nagusitzera. Ere begiek gaua zilatu zuten, zilatzen zioten bere beltz-zurpaila. Eta dera nintzen mugimendu, gauaren barruan, gauaren artetik: odola kurri senti nuen zangoetan, besoetan, buruan, gorputz osoan. Berotasun epel bat sentitu nuen larrua kilikatzen, emeki-emeki gozotasun bat ere erraietan barna hedatzen. Egunaz egin urratsak, lanak, pentsaketak, lagunekin erabili solasak kasik ohartu gabean eta usaiakoak, ikusi edo kurutzatu jendeak, gauzak, aditu ditudanak eta ahantzi, agertu dudan seriostasuna eta trebetasuna eta abilezia, denak deuseztu zitkdan bat-batean bizi-pilpira honen indarrak. Eta gauaren beltz-zurpailean neure xendera irekitzen abiatu nintzen. Argiak iluna zilatzen eta urratzen duen bezala: abiadura izpi batean lehenik, eta, neurriz-neurri, hedadura beteago batean gero. Gaua eta eguna nola diren bata besteari harmoniaz polliki-polliki lotzen eta nola diren elkarretatik bereizten, sasoinek markatu neurrietan, luzeago edo laburrago, hotzago edo beroago, argiago edo ilunago, izadiko gauza guziak direla mugimendu hontan sartzen, inguratzen, neurritzen eta bizitzen..., ni ere sartu nintzen gauaren munduan. Indarrak nintuen bilduago, sentimenduak azkarrago, ametsak aberatsago, une labur hontan: bizi nintzelako sensazio beteago batek hartu ninduen. Kasik mundu osoa neure barruan hurbilago aurkitzeraino, lotuago eta bilduago.
Lasaitasun pausagarri batek kurritzen ninduen, trebeskatzen, bultzatzen aurrera. Gauarekin adiskidetzeraino. Autoen zarratak karriketan entzuten nituen, arrabots etengabean, baina urrunean bezala, itsasoaren marruma pausatua hautematen den bezala leihorretan. Bidean eta gero piztu beldurra ere zainetan antzakatu zitzaidan. Ustegabeko izialdura baten ondotik hatsa laxatzen den bezala eta bere ohiko erritmora heltzen, birikak ari zitzaizkidan goxoan beren lanean: aire freskoa hartzen nuen ausarki eta botatzen, sudurpea berotasun ezti batek inguratzen zidala. Ezantza gustu bat zekarren aireak. Baina aspaldi honetan ez nuen dastatu itsas aire gazitua. Bakarrik oroitzen naiz udako gau izartsuetan, ondartzan luze-luzea etzana, nola egoten nintzen aire gazitua iresten. Arratsaldeetako jende metatzetik atera giza herdi lodi-bortitzak, ordukotz itsasoak garbituak zituen. Aire gazia zekarren itsasoak, garbi eta sano, odolaren pizgarri. Oroitzen naiz ezantza gustu hau ahoan erabiltzean eta amets egiten dut neure herriko ondartza gazituan arearekin amultsuki jostetan ari naizela: bir-bir area barreiatuz gorputz gainean edo metatuz sahetsean edo zilokatuz neure inguruan... Ere gorputza itsasoak hartzen du eta, bere marrumaren intziriaz, loerian pausatzen, ondartzako are gazituan. Atzartzen naizelarik, eguzki printzeak dirdiran eta dantzan ari dira jadanik uhainekin eta, igerika abiatuz, juntatzen nitzaie, arinki perekatuz ur gaziaren gain beteak. Itsaso barean gorputza dabil bilintzi-balantza uhainek eramana beren erritmoan. Ekaitza ez da egungo eta eguzkia bere goizetako bero urrunean da oraino: berari begira gorputz osoan sumatzen dut atsegin lilluragarri bat; dena biltzera eta iraunaraztera saiatzen naiz hatsa pausatuz. Eguzkiaren bero urruna eta itsas uraren gazia neure gorputz barean hartzen ditut eta juntatzen ditut eta gozatzen ditut igerika bano batean. Baina hiria hantxet iratzartzen ari da eta lehen solasak lasterka abiatzen dira portuko karriketan. Eta giza izerdi usaina ere atera zen itsas aldera.
Gau berriari begiratu nion beldurrik gabe. Eta den mendren dudarik gabe finkatu nituen neure lehen urratsak. Txominen hats beroa aurpegi sahetsean sentitu nuen haize epel baten ufakoa bezala. Eta aurrera abiatu ginen.