Gizon mehar bat jalgi zen B atetik. Usnatu zuen gaua. Txakur koxkor bat laxatu zuen samatsean. Hau bertan kokorikatu zen kakiteko; gero, buxtana daldarikatuz, joan-jinka abiatu zen zuhaitzen artetik. Gatu bat harrotu zuen hor nonbait bere pasaian tarrapata gaitzean eskapi baitzen. Gizona kutzu-kutzu zihoan kanpo aldera, esku ezkerra sakolan, eskuinekoan dilindan zuela txakurraren esteka. Ate handira heltzean, hau ireki zuen eta memento bat txakurraren haiduru egon zen. Txakurra etorri zitzaion eta pasatzean intziri alegera bat bota zion. Gizona ere jalgi zen eta atea utzi zuen banba bera hestera.

      Kartierreko itzulia eginen zuten ttuku-ttuku, gauero bezala, bata bestearen ondoan, bata bestearen ondotik, elkarri jarraikiz. Aladere txakurra zaluago noiztenka ibiliko zitzaion, baina karrika izkinean haiduru egonen zitzaion, eskuin edo ezker aldera segitzeko. Zer xede zuen edo zeren gutizia, gizona eskuin edo ezker abiatuko zen. Bere oroitzapenetan joanki bazen lanpaderek trazatu bidean ur handiaren bazterreraino, txakurrak bazekien itzuli handia eginen zutela ezker hartuz eta goizik sartuko zirela. Bere adineko lagun zenbait aurkitu nahi baldin bazuen aldiz, eskuin hartu beharko zen. Hor, ehun metra aitzinaxago, kafe bat bazen. Gizona sartuko zen eta bierra bat manatuko zuen. Lagunak etorriak ziren edo laster etorriko. Iragan mundua pirka-pirka bilduko zuten gaurkoa gaindituz. Eta gaua ahantzirik elkarrekin betiko solasak harrotuko zituzten. Batzutan botza altxatuz, beste batzutan apalago, dena kar eta sentimendu, irri eta kalapita, arin eta sarkor, arralleria eta zuhurtzia, ariko ziren orenak eta orenak mundua itzulikatzen, elkarri bizi gozotasun poxi bat eskainiz. Txakurrak aspaldian bazekien haien solasen berri eta, maltso-maltso, bere nagusiaren mahai azpian lo egiten ahalko zuen. Berek zekizkiten gertakariak aipatzen, iragan bizi puskila bat gogoan biltzera saiatuko ziren gizonok. Eta hitzek dakarten ilusio harrigarrian zorabiatuak, elkarri ariko ziren elkar entzun gabe, gertakariok oroitzapen onuragarrienaz troxatzen eta emendatzen. Xuxen zer izan ziren gertakariok, beren bortitzean eta beren ondorioetan, nihork ez du jakinen. Nolako drama zekarten, nolako injustizia, nolako zapalkuntza, nolako desegintza gizon edo emazte baten bizitzan: hori guzia gordea zegoen urteen metapean. Eta hauetarik bat ez zen ausartatzen gertakarien zola minberatsu hori karrakatzera. Nihor ez zen menturatzen gertakarien mami gordina zilatzera. Nahiago zen ur erreka gaineko argidura fluxa eta musika nostalgikoa harri tartean, zolan lodi-lodia metatua zen lohi beltza makil luze batez harrotu baino.

      Mahai inguruan, bierra edan eta edan, gizonak ari ziren bizi puskila bat amesten. Funtsean beharrezkoa zitzaien beren bizitzaren puntan, bizitzaren baztergian, ur gaineko argidura mugikorra eta harri tarteko musika nostalgikoa. Ez delarik aitzaki finkaturik, ez delarik familia bat hazteko eta altxatzeko, ez delarik ofizio batean egunero indarrak enpleatzerik, edo ez delarik gerla batean idealismo hutsez enganatua izaterik, eta bizitza halako huts batean kalankatzen delarik, jendeari sortzen bide zaio deseginaren inpresio beldurgarria.

      Barmanak bereari segituko zuen: bierra xerbitxatzen, basoak ikuzten eta xukatzen, konduak egiten..., tabako usainez gohaindua. Eta gauerdi ondoan argiak hiltzen hasiko zen.

      Gizonak zangoak herrestatzean, txakurrak bazekien itzultzeko tenorea zela. Gizonak bere gorputz nagia xutituko zuen kadira uzkiz pusatuz eta bi eskuak mahai gainean finkatuz. Gizonek elkarri eskua tinkatuko zuten: «Bestaldi arte» elkarri erranez. Eta bakoitza bere alde joanen zen. Txakurrak gizona lagunduko zuen xuxen etxerako bidean. Gizona aldiz alai eta kezkati ibiliko zen. Bierra gustuz ahoa betea, oraino zebilen oroitzapen azken piruak ezin bilduz. Joanago eta zailago gertatzen zitzaion. Etsitzeraino. Azkenean, irri karkaila batez bukatuko zuen bere saiakera. Zeren, zer balio zuen betikotz joana zenaren ondotik akitzea? Bere bizitza leize zilo bat bezala iluntzen ikusiko zuen, bizi izan zituenak, maitatu izan zituenak, emeki-emeki ilunpean gordetzen ari baitzitzaizkion. Ezin zezazkeen gehiago denak ezagut. Gauza batzu, gertakari batzu, jende batzu... oraino hazta eta itenda zitzazkeen. Baina, guti edo aski, denen itxura ari zitzaion urruntzen, arrozten, desegiten. Leizean barna joanago-ta ilunpea tinkiago, galduak ari zitzaizkion gertatzen urte luzeetan ikusiak, entzunak, hunkiak, maitatuak, hastiatuak. Gaur bezala beste ainitz aldiz saiatuko zen goian zegoen argi izpia deitzen eta hurbilagotzen. Baina goiti behatzez burua zitzaion laster nekatzen. Emeki-emeki ahantziko ere zuen argiaren kolorea. Iragan biziko urteak bata besteari lotzez buru-muinak zitzaizkion sobera berotzen arrunt nahasteraino. Lotura guziak trenkatuak sartuko zen ilunpearen erraietan.

      Elektrika argian ongi ezagun dira karrikak. Ez da arren galtzerik. Immeublak saheskatuz joanen zen gizona. Xanpa labur bat botako zion txakurrak ate handira heltzean. Esteka lepotik emanen zion gizonak. Matela milikatuko zion txakurrak. Beren apartamendura helduko ziren eta lo egitera saiatuko.