Parise, gauaren ixiltasunean murgildua, bare zegoen... Nahasirik genituen ohiko harat-honaten erreferentziak. Hirur ginelarik edo gehiago bagenekien nondik-nora ibili, eta, lagunetarik berextean, bakoitza zihoan bere urratsaren puntaraino, gogoa amets oroz hustua. Bat faltatu zitzaigun. Ixiltasunak betea zuen jadanik hustu zigun espazioa. Besteak urrun geratzen ziren, gune izkutuetan sakabanatuak. Eta jakinen zutelarik, bihotzean zimiko bat sentituko zuten eta, memento bat ixil-ixila, oroituko ziren. Itzal xoil bat, bilintzi-balantza, geldituko zitzaien... gero. Atzokoen ondotik, gaur beste bat; eta bihar? Batzu besteren itzalak gauak berdintzen dizkigu eta urrunduz dihoazkigu bizitzaren aurpegiak. Memento bat oihu eginen badugu ere ez nahiz ahantzi: oihu eta garrasia. Denborak erematen dizkigu atzoko bizitzaren aurpegiak eta geure nigar-intziriak itasoak beretzen dizkigu.
Sagu batek trebeskatu zuen gela. Eskuineko txokora heltzean, baratu zen, begiak ñir-ñir, sudur puntta sendika mugituz. Bere buxtana luxe-luxea zoladuran, biziki pollita zen. Zerbait usnatu zukeen: ziloka batetik brist eskapi zen.
Beharba hiri-erraiak oro ez ziren oraino antzakatuak, betire gune batzuk segitzen baitute beren bizitasun gordea. Loan kolokatu alimale bat zirudien hiriak eta deus ez zen haren hertzeetan gure larridura latza: alaitasun guzia galdua zuen gure barne goibelean. Ilargia bera ez zen agertuko. Edan eta edan ari ginen, baina wiskyak ez zigun usaiako zoroaldirik pizten!